|
|
درخت
من درختم اما
نه درختي كه برويد در باغ
نه درختي كه برقصد دلشاد
آن
درختم كه بگريد با ابر
آن درختم كه بنالد در باد
آن درختم كه ز ديدار نسيم
برگ برگش كشد از دل فرياد
آن درختم كه در اين دشت سياه
روز و شب مويه كند با مجنون
همه دم ناله زند با فرهاد
آن درختم كه به صحراي غريب
خفته در بستر دشت
رسته در دامن كوه
شاخه هايش حسرت
برگ برگش اندوه
تك درختم به دل باديه اي آتشناك
كه نه آب است در آنجا و نه آباداني
ريشه ام
سوخت ز بي آبي و بي باراني
شاخه هايم همه چون دست مناجات به ابراست بلند
برگهايم چو زباني كه بسوزد ز عطش
روز و شب منتظر بارانند
ليك باراني نيست
نه كه باران ، حتي
بر غمم ديده گرياني نيست
نه درختم كه منم هيمه خشكي بي سود
نازَم آن دست كه خيزد پي افروختنم
ديگر اي راهگذر
تشنه آب نيم
تشنه سوختنم
تشنه سوختنم